Թղթե տոպրակները հաճախ համարվում են ավելի էկոլոգիապես անվտանգ այլընտրանք պլաստիկայիններին, քանի որ դրանք պատրաստվում են վերականգնվող հումքից և իրոք ավելի լավ են քայքայվում բնության մեջ: Դրանք չեն առաջացնում միկրոպլաստիկ և ավելի հեշտ են վերամշակվում: Սակայն կարևոր է հասկանալ, որ դրանց արտադրությունը շատ ավելի ռեսուրսատար է. միջին հաշվով թղթե տոպրակի համար ծախսվում է 4 անգամ ավելի էներգիա և 4–6 անգամ ավելի ջուր, քան պլաստիկայինի համար:
Միաժամանակ Հայաստանում արդեն հիմա լուրջ խնդիրներ կան և՛ անտառների, և՛ ջրային ռեսուրսների հետ: Թղթի արտադրության համար պահանջվում է փայտ և մեծ քանակությամբ ջուր, ինչը նշանակում է, որ թղթե տոպրակների սպառման աճը ուղղակիորեն մեծացնում է բնության վրա բեռը: Օրինակ. մոտ 1 000 թղթե տոպրակ արտադրելու համար ծախսվում է մոտավորապես 3 800 լիտր ջուր, մինչդեռ 1 500 պլաստիկայինի համար — մոտ 220 լիտր (աղբյուր): Ուստի, եթե թղթե տոպրակը օգտագործվում է ընդամենը մեկ անգամ, նրա իրական էկոլոգիական ազդեցությունը կարող է նույնիսկ ավելի վատ լինել, քան սովորական պլաստիկի:
Հայաստանի պայմաններում սա հատկապես կարևոր է, քանի որ թղթե տոպրակները ամենից հաճախ նույնպես օգտագործվում են միանգամյա և հետո հայտնվում են աղբավայրում: Աղբավայրերում գրեթե թթվածին չկա, ցածր խոնավություն և թափոնների ուժեղ խտացում — դրա պատճառով քայքայման գործընթացները կտրուկ դանդաղում են: Նման պայմաններում թուղթը կարող է պահպանվել տասնամյակներ և չքայքայվել էապես ավելի արագ, քան պլաստիկը: Ուստի թղթե տոպրակները կարելի է դիտարկել միայն որպես ժամանակավոր այլընտրանք, իսկ ամենաէկոլոգիապես անվտանգ տարբերակը մնում են բազմակի օգտագործման տոպրակները, որոնք ծառայում են տարիներ և իրականում նվազեցնում են բնության վրա բեռը: